Ondanks dat ik me van tevoren goed had voorbereid, zorgde mijn diabetes type 1 toch voor wat extra uitdagingen tijdens de reis door Colombia. In deze blog noem ik er een paar.
De temperatuur
Het was meestal erg warm, waardoor ik mijn insulinepennen goed in de gaten moest houden. Ik had Frio-koeltasjes bij me die eens in de twee dagen in water ondergedompeld moesten worden. Dat ging op zich prima. Als we ergens langer bleven, legde ik mijn pennen in de koelkast.
Insuline en koelkasten
In een van de hostels waar we sliepen had ik de eigenaar gevraagd of hij mijn insuline in de koelkast van het restaurant wilde leggen. Helaas kwam ik er na een paar dagen achter dat hij ze helemaal achterin had gelegd, waardoor de pennen bevroren waren en ik ze eigenlijk meteen weg kon gooien. Gelukkig had ik niet álles meegegeven.
Insuline met zwarte vlokjes
Er waren ook een paar dagen waarop ik mijn bloedsuikers totaal niet onder controle kreeg en ik snapte maar niet waarom. Totdat ik de insulinepen die ik net gebruikt had nog eens goed bekeek, en zag dat er allemaal zwarte vlokjes in dwarrelde. Shit, bedorven.
Defecte sensor
Tijdens een dagje naar een koffieboerderij besloot mijn Freestyle Libre-sensor er ineens mee op te houden. Ik had ook geen prikpen bij, dus ik had geen idee hoe het ervoor stond met mijn bloedsuikers. Daar werd ik stiekem toch een beetje gestrest van. Gelukkig waren we binnen een uur terug bij het appartement om de sensor te vervangen.
De taalbarrière
Ik had wel wat Spaans geoefend voordat we gingen, maar ik spreek het helaas niet vloeiend. Omdat het de eerste keer voor wat verwarring zorgde op het vliegveld en mijn diabetesbenodigdheden door meerdere mensen gecontroleerd moesten worden, nam ik de keer daarna een briefje mee met een korte uitleg in het Spaans. Dat scheelde een hoop gedoe.
Het hoogteverschil
Bogotá ligt op 2,625 meter hoogte, wat ervoor zorgt dat er minder zuurstof in de lucht zit. Veel mensen krijgen hier last van hoogteziekte. Ik gelukkig niet, maar ik merkte wel dat ik wat sneller buiten adem en af en toe een beetje duizelig was. Daardoor kon ik minder goed aanvoelen of ik een lage of hoge bloedsuiker had en moest ik dit wat vaker controleren.
Een paar (reis)lessen die ik geleerd heb van bovenstaande situaties:
Als je insuline apart legt of afgeeft, zorg er dan voor dat je nog iets achter de hand hebt.
Kijk goed naar je insuline voordat je injecteert en controleer of het er niet troebel uitziet.
Neem voor de zekerheid ALTIJD een prikpen en glucosemeter mee, ook als je maar een dagje weg gaat.
Neem een briefje mee met een korte uitleg over de diabetesspullen die je bij je hebt, in de taal van het land waar je naartoe gaat.
Alles is uiteindelijk goedgekomen en de situaties die ik hierboven beschrijf waren allemaal leermomenten. Vervelend en even spannend, maar wel te voorkomen. Laat dit soort uitdagingen je niet tegenhouden en blijf nieuwe dingen proberen!
Comments